Saturday, May 26, 2007
Eindelijk weer eens een blog-update vanuit Monrovia! Maar daar slaat deze titel eigenlijk niet op.
De titel heeft meer te maken met het eindelijk arriveren van het nieuwste Mercy-ship de Africa Mercy. En met het feit dat we eindelijk water hebben gevonden in Coso-town, na 5 weken hard werken. En dat deze week voor mij het begin van het einde betekent van mijn Mercy-Ship carriere aangezien ik aanstaande vrijdag naar huis vlieg.
Dus afgelopen woensdag was het dan toch eindelijk zover! Na jaren van bouwen en vertragingen kwam dan zowaar toch echt de Africa Mercy in Monrovia aan. Voor veel mensen was dit een bijzonder emotionele dag omdat veel mensen hier al jaren op hebben gewacht. Al vanaf 4 uur 's morgens stonden mensen op de kade om te wachten op de AFM. Ons was verteld dat om 7 am. het schip zou binnenkomen. Maar de mensen van de loodsboot moesten eerst nog even ontbijten en een ander schip de haven uitleiden. Dus daar lag ze dan net buiten de haven te wachten op een loods... Maar om 11 uur was het dan toch echt zo ver toen aanlegde aan de kade.
Voor mij was met name de terugkeer van Gordi en Pam een feestelijke gelegenheid.
De Africa Mercy is behoorlijk anders dan de Anastasis. Dit is opzich ook wel logisch aangezien de Anastasis uit 1953 stamt en deze boot pas 12 jaar oud is en net een 7 jaar durende transformatie heeft ondergaan. Op het moment is het nog een grote zooi aan boord de AFM. Met name alle kantoren, operatiekamers en de verpleegafdeling moeten allemaal nog helemaal worden ingericht. Daarnaast moeten alle voorraden die zich aan boord van de ANA bevinden worden overgebracht naar de AFM. Een hele klus dus. Ik heb mij vorige week met name met kasten bezig gehouden. Er waren namelijk een heleboel kasten gedoneerd die zo'n 2,50m hoog waren. Jammer is dan weer dat de plafonds niet hoger zijn dan 2,30m. Dus een heel aantal mensen in Monrovia hebben nu een nieuwe kast. Om al deze kasten te vervangen hebben we een aantal dagen lang Ikea kasten in elkaar staan schroeven en gelukkig passen deze dan wel. Zo zijn er aanboord de AFM nog genoeg dingen te doen. Zo werkt het toilet-systeem nog niet helemaal vlekkeloos en ook IT heeft nog wel wat te doen. Maar als alles volgens plan verloopt moet het hele schip 28 juni operationeel zijn, dit is ook de datum waarop de eerste operatie weer gepland staat. Op de onderstaande foto staan een aantal verpleegkundigen met de laatste 4 patienten die ooit zijn behandeld op de Anastasis, het einde van een tijdperk.
Eindelijk slaat ook zeker op de water-put in Coso town die nu eindelijk af is. Om tot deze put te komen zijn drie gaten met een totale diepte van 33 meter gegraven. De eerste twee locaties waren door de dorpelingen zelf gekozen, ondanks dat wij hun verteld hadden dat het waarschijnlijk op die plekken niet zou lukken. Maar goed zij wilden kennelijk graven... Het succesvollge gat heeft een diepte van 12,6 meter,met 2,10 meter aan water erin. In alle drukte heb ik niet een keer mijn camera meegenomen dus helaas zijn er nog geen foto's. Maar dinsdag is de opening van de pomp en ik ga dan toch echt proberen om wat foto's te maken!
En zoals al eerder gezegd begint maandag hier mijn laatste week. Op 1 juni vlieg ik vanaf Monrovia naar Brussel om daar in de morgen van 2 juni aan te komen. Na een jaar te hebben vertoefd op het prachtige continent van Afrika. Wat als spannend avondtuur in Ghana begon, eindigt nu in Monrovia met veel meer vriendschappen dan ik me ooit had kunnen voorstellen, zowel met Anastasis crew als mensen uit Ghana en Liberia. Het voelt erg dubbel om weer naar Nederland te gaan. Aan de ene kant is het natuurlijk erg leuk om iedereen uit ons koude kikkerlandje weer te zien en te spreken, m'n eigen kamer te hebben, af en toe eens wat anders dan rijst te eten en niet constant in 50 graden C hoeven te werken. Aan de andere kant was dit het meest rijkelijk beloonde werk wat ik ooit heb mogen doen met veel mooie herinneringen, vrienden en ervaringen. Maar wie weet komen Sophie en ik ooit nog wel eens terug, de 'couple-cabins' zijn erg mooi op de Africa Mercy ;-)
Saturday, May 05, 2007
Afgelopen donderdag was het dan voor de tweede keer in mijn Mercy Ships carriere tijd voor de grote screeningsdag. Tijdens deze dag worden mensen geselecteerd die tijdens de outreach voor een operatie naar het schip mogen komen.
De screening hier in Monrovia was in alle opzichten geheel anders dan de screening in Ghana. Ten eerste hadden we hier een stuk fatsoenlijkere vertrektijd: 05:30 AM in plaats van vier uur in Tema. Ten tweede werden er een stuk minder mensen verwacht. In Ghana was de screening voor alle operaties; Max-facts, plastics, oogoperaties, tandarswerk etc. Met name voor de oog-operaties waren in Ghana veel mensen op de been, zo'n 4000. Deze keer was de screening slechts voor een heel beperkt aantal operaties, in totaal zo'n 500.
Wat wel hetzelfde was als de vorige keer was het verbod op foto-camera's om de mensen in de rijen in hun waarde te laten. Dus geen foto's van mij, maar gelukkig heeft communications de hele dag vastgelegd.
Mijn taak was origineel net als vorig jaar beveiliging. Wat met name inhoudt er op toezien dat mensen die afgewezen zijn niet nog een keer in de rij gaan staan en dat mensen netjes in de rij blijven staan en niet voordringen. Klinkt niet zo heel lastig, maar mensen die al jaren met een gigantische tumor op hun nek rondlopen kunnen over het algemeen niet zo heel goed wachten als er een mogelijkheid is om er van af te komen.
Bij de beveiliging van het hele evenement hebben we wat hulp gekregen van UNMIL (United Nations Mission In Liberia) en de lokale politie hier. Van UNMIL was er een battillion van 30 vrouwelijke soldaten uit India die mochten er onlusten uitbreken zouden ingrijpen.
De lokale politie bleek met name erg zinvol om de zin 'the end of the line is back there' in Liberiaans Engels te vertalen. Wat bij aankomst al direct bleek was dat er veel minder mensen waren gekomen dan in Ghana. Wat ons werk wat makkelijker maakte. Ook hielp het dat het tijdens de nacht hard had geregend wat de temperatuur wat dragelijker maakte.
Sophie was samen met drie andere verpleegkundigen uitgekozen om in de rij een zogenaamde pre-screening uit te voeren om zo veel mogelijk mensen die geen kans hadden op een operatie zo snel mogelijk uit de rij te krijgen. Dit om de rijlengte een beetje in de hand te houden, de doktoren te ontzien, en om mensen niet de hele dag in de zon te laten staan om dat te horen dat we niets voor ze kunnen doen.
De hele dag was een groot succes. Alle operatie-plekken zijn vergeven en er zijn geen (al te) gekke dingen gebeurd.
Zoals jullie natuurlijk allemaal weten was het vorige week koningendag en ook al zijn we met z'n alle in Liberia dat laten we natuurlijk niet aan ons voorbij gaan!
Dus hebben we weer eens ouderwets zak gelopen blikken omgegooid en gebbq'ed! Op de foto staan alle echte 'Dutchies' van de Anastasis. Op het moment zijn van de 300 opvarenden er 23 Nederlands wat toch een behoorlijk aantal is!
En dan het laatste nieuws omtrent de Africa Mercy het nieuwste schip van Mercy Ships. Vandaag (5 mei) komt de boot aan in Rotterdam voor een aantal PR-activiteiten het laden van voorraden. En als dan alles volgens plan loopt lijkt het er toch sterk op dat 'ie eindelijk aan gaat komen in West-Afrika en wel op 21 mei. Vanaf 14 mei beginnen we hier met het inpakken van alle spullen zodat we zo snel mogelijk na het arriveren van de AFM de boel kunnen overzetten.
En wordt er dan ook nog aan wat waterputten gewerkt? Jazeker wel er zijn er nu 5 nieuwe putten af en er wordt nog aan twee gewerkt. Een van de putten waar we nog mee bezig zijn bevindt zich in Coso-town een klein dorpje in Cheesemanburg. Na twee mislukte pogingen om een gat te graven, we stuitten steeds op harde rotsformaties, lijkt het er nu toch erg sterk op dat het wel gaat lukken! Je kunt je wel voorstellen hoe blij iedereen daar mee is!
Dit was het weer voor nu, voor vanmiddag staat er hier een spannende roeiwedstrijd op het programma waarvoor we de reddingsboten van de Anastasis hier gebruiken maar doorover de volgende keer meer!
Sunday, April 22, 2007
Hallo allemaal weer, het was al weer even maar hier dan toch weer een update over mijn activiteiten in Liberia. En dit keer wel over hoe je nou toch eigenlijk een waterput maakt.
Om te beginnen heb je een heel aantal gemotiveerde mensen uit de dorpjes nodig die heel aardig kunnen graven. De waterspiegel in dit gebied ligt op zo’n 8 meter onder de oppervlakte en nadat je de waterspiegel hebt geraakt wil je zeker nog 3 meter verder de diepte in om zeker te zijn dat je het hele jaar door water uit de put kan pompen en niet alleen nadat het geregend heeft. De totale diepte is vaak dus zo’n 11 meter, terwijl de diameter zo’n 1,2 meter is. De wiskundigen onder jullie hebben nu natuurlijk al uitgerekend dat je dan zo’n 12,44 m3 aan klei en zand uit het gat moet halen voordat je zover bent. En dit gaat dus emmertje voor emmertje. In een emmer past zo’n 15 liter maar omdat deze nooit compleet gevuld zijn nemen we even aan dat er 10 liter aarde in wordt geschept iedere keer wat inhoudt dat het emmertje zo’n 1250 keer naar boven en beneden moet voordat je dus eindelijk het gat hebt.
Op het moment dat we het waterniveau hebben bereikt moet natuurlijk constant het water worden weggepompt omdat anders de man die aan het graven is moet gaan zwemmen. En dit is misschien wel de leukste fase van het werk omdat er dan opeens een wateroverschot is in een dorpje waar er eigenlijk nooit genoeg water was (behalve dan regen in het regenseizoen). En het concept van een watergevecht is over het algemeen snel genoeg uitgelegd. Vaak duurt dit maar 1 emmer J.
Nadat het gat is gegraven komt het iets moeilijkere gedeelte van het putten maken. Afgelopen week hebben we zo’n laatste fase van een put uitgevoerd in het welbekende dorpje Momomballa. Sophie was voor de dag meegekomen om ons wat morele ondersteuning te geven en om eens te zien waarom we nou toch iedere avond weer zo ontzettend smerig en vuil weer terug komen.
Momomballa heeft in de hele geschiedenis van het dorpje nog nooit een fatsoenlijke waterbron gehad. Tot nu toe hebben ze hun drinkwater altijd uit een riviertje gehaald wat ongeveer droog gaat in het droge seizoen. Maar wat nog erger is, is het feit dat andere dorpjes in dit stroompje hun behoeftes doen en zichelf wassen. Kortom hoog tijd voor een waterput.
Meestal neemt het 1 dag in beslag om alle betonnen ringen naar beneden te laten en ze met cement aan elkaar te metselen. Gedurende deze hele dag en de volgende nacht pompen we de put constant leeg zodat het cement goed kan drogen. Wanneer we dan de volgende dag terugkomen vullen we eerst de ruimte tussen de buitenkant van de ringen en de wand van het gat op, zodat de ringen stevig in de aarde staan, vervolgens laten we iemand naar beneden die met behulp van zand en gravel een natuurlijk filter maakt waardoor er geen klei etc in de put komt.
Dan volgt het desinfecteren van de put met chloor waarmee we alles doden wat nog eventueel in de put zou kunnen groeien, zoals kleine plantjes, ecolli-bacterien etc. Hierna volgt de installatie van de deksel op de put met de pomp erop. Tijdens de installatie van de pomp onderwijzen we de locals constant hoe ze later zelf de pomp kunnen maken wanneer bijvoorbeeld een van de rubberen ringetjes mocht knappen. Hierdoor duurt de installatie zo’n 3 uur omdat ze de hele pomp weer uit elkaar moeten halen en zelf weer in elkaar moeten zetten, puur voor de oefening.
Dan is het grote moment aangebroken waarop voor het eerst schoon en koud water naar boven wordt gepompt. Het is geweldig om de gezichten van de mensen te zien, hoe blij ze zijn met hun frisse water. En de opmerking dat het waarschijnlijk niet heel goed voor je is om in de eerste drie dagen van het water te drinken vanwege het chloor, wordt dan ook vaak niet al te serieus genomen ;-)
En ook Sophie heeft nog even gepompt.
De planning is om voordat het regenseizoen hier echt gaat beginnen 5 putten af te hebben, momenteel zijn er al 4 af en dat is maar goed ook sinds er hier steeds meer en meer water uit de hemel begint te vallen.
Dat was het voorlopig weer!
groetjes Jan Pieter
Sunday, April 01, 2007
In de afgelopen twee weken zijn er weer een hoop dingen gebeurd. Hetgene wat de meeste mensen hier op het moment echter bezighoud zijn de geslaagde 'sea-trials' van de Africa Mercy. Dit houdt in dat de AFM nu dan toch echt af is en volledig gecertificeerd is om te mogen varen! Afgelopen woensdag was het begin van de sea-trials toen het schip wegvoer uit Newcastle om naar Blyth te varen.
Na aankomst op donderdagmiddag zijn alle benodigde certificaten uitgegeven, waardoor nu het laden kan gaan beginnen. Als alle voorraden in Engeland zijn ingeladen vaart de AFM door naar Rotterdam om daar 1 a 2 dagen te liggen om vervolgens (als het goed is) half mei in Liberia aan te komen!
Ondertussen gaan hier op de Anastasis alle dingen lekker z'n gangetje. In Cheesemansburg is de eerste waterput af en hopelijk gaan er nog we een aantal volgen.
De eerste waterput is gemaakt in Baytown een community in de Cheesemansburg-area, de dorpelingen daar wilden erg graag een waterput aangezien ze hun water uit het moeras moesten halen.
Binnen 6 dagen is men daar een gat gegraven van 11 meter diep en een diameter van 1,2 meter. Nadat het gat gegraven is laten we betonnen ringen naar beneden zakken die uiteindelijk de put gaan vormen. Per put moeten er zo'n 15 ringen van allemaal zo'n 350 kilo naar beneden worden gelaten, en uiteraard met het handje...!
Voor het eerst in het bestaan van dit dorpje heeft met nu water genoeg waarvoor nauwelijks gewerkt hoeft te worden. Dit resulteerde vrijdag in het alleerste watergevecht ooit in Baytown! Nog nooit hadden de kinderen hier elkaar nat kunnen gooien want voor ieder litertje water moest er een heel eind gelopen worden. Dat is hier nu gelukkig verleden tijd. Voor dit dorpje van 250 man is er nu meer dan genoeg water, zo'n 2 kubieke met per half uur, dus daar moet men het wel mee redden!
Verder zijn we vorige week met een aantal mensen naar de Bong Mines geweest. Dit was ooit de grootste ijzererts mijn van westelijk-Afrika, maar ook dit is niet gespaard gebleven tijdens de oorlog. Doordat alle mijn-activiteiten zijn gestopt zijn de mijnen onder water gelopen waardoor er drie hele leuke kunstmatige meertjes zijn ontstaan. Om bij de mijnen te komen moet je een ritje maken met een van de weinige treinen die hier nog rijden. Helaas is het geen passagierstrein, maar boven op een landrover kan ook best!
Het was erg ontspannend om ook eens de mooie kant van Liberia te zien ondanks dat op deze plek jarenlang toch oorlog is gevoerd. De treinreis leidde ons door een prachtig landschap van Casava-boerderijen tot mooie heuvellandschappen. Ter plekke kon er dus worden gezwommen en van de rotsen worden afgedoken. Voor het eten was gezorgd en lekker in de schaduw weer opdrogen was ook zeker geen straf!
Verder heb ik hier wat tijd door gebracht met Philippe, mijn 'Adopt-A-Patient' patient. Iedere patient die hier voor een operatie komt kan zogezegd geadopteerd worden wat inhoudt dat een crew-member zich beschikbaar stelt om met deze persoon af en toe een babbeltje te hebben, een spelletje speelt etc. Veel van de patienten komen alleen naar ons schip en als ze al familie meebrengen kunnen wij die helaas niet huisvesten. Kortom het zou een wat eenzame en saaie bedoening worden. Ik heb deze week dus met Phillip doorgebracht. Hij is hier gekomen met een beginnende tumor in zijn nek die afgelopen woensdag is weggehaald. Aangezien hij uit Guinea komt en dus Guinea-Frans spreekt was communiceren in het begin wat lastig. Gelukkig is er hier aan boord nog iemand die dat spreekt en hij wilde wel vertalen.
Philippe is 21 jaar oud en woont in een klein dorpje aan de oost-kant van Guinea, het liefst zou hij dokter willen worden maar de kans hierop is niet zo groot aangezien naar school gaan te duur is. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien om een foto van zich zelf te krijgen. Het was zijn eerste foto ooit...
In het midden staat Philippe
De operatie is dus inmiddels uitgevoerd en geslaagd! Waarschijnlijk mag Philippe met een aantal dagen alweer naar huis waar hij ongetwijfeld zal vertellen over dat enorme grote ding wat op het water drijft, de chirurgen in blauwe jassen, 350 mensen die hun land hebben verlaten om hem te helpen en misschien wel over die hele lange jongen...
Sunday, March 18, 2007
De oorlog heeft hier zo'n 200.000 slachtoffers gemaakt terwijl de totale bevolking maar zo'n 4 miljoen mensen telt. Hiernaast verblijven er ook nog eens ongeveer 1 miljoen mensen in het buitenland, vaak in vluchtelingenkampen die nauwelijks nog aandacht krijgen aangezien de oorlog is afgelopen.
Dankzij 14 jaar oorlog is de gehele infrastructuur in het land compleet ontwricht. Zo is er bijvoorbeeld nergens electriciteit, hier en daar staat wel een generator maar voor de 'gewone' bevolking is dit een luxe die niet te betalen is. Een van de grootste problemen van het land is het vacuum wat is ontstaan door het weghalen van alle wapens uit het land. Mannen (en helaas ook veel kinderen) hebben niets anders gekend dan oorlog en vechten, en dit is dan ook waar zij hun bestaansrecht uit hebben gehaald. Doordat nu deze wapens weg zijn moeten deze mannen zich op een andere manier 'machtig' maken. Doordat velen ongeschoold zijn (meer dan 50% van de bevolking kan niet lezen of schrijven) zit een gewone baan er niet in, wat spijtig genoeg resulteert in veel verkrachtingen en vrouwenmisbruik.
Gelukkig zijn er ook een aantal positieve dingen die hier opvallen. Veel mensen beginnen langzamerhand weer hun huisjes op te knappen en hun tijd en geld te investeren voor een betere toekomst. Dit betekent dat deze mensen niet verwachten dat de oorlog snel weer zal uitbreken, wat een jaar geleden hier nog wel anders was. Ook de mensen met wie wij van het water&sanitation team werken zijn nu enthousiast om nieuwe waterputten te graven. Dit keer gaan we dus niet met onze boormachine aan de slag maar lekker met het handje 10-12 meter de grond in. Deze putten zijn iets breder dan een meter en gaan dus afhankelijk van de waterspiegel 10 tot 12 meter de diepte in emmertje voor emmertje... Gelukkig krijgen we veel hulp van de locals die maar wat graag aan de slag gaan voor hun nieuwe put.
Wanneer het eerste water word bereikt gaat er een pomp naar benenden om het water weg te pompen zodat er nog een aantal meter verder naar beneden kan worden gegraven. Wanneer het gat dan eenmaal af is worden betonnen ringen naar beneden gelaten en word er op de bodem een grindbed aangebracht wat het zand uit de put houdt. Vervolgens vullen we de ruimte aan de buitenkant van de ringen weer op met zand en wordt de pomp geinstalleerd en de boel afgesloten met beton. Op deze manier kan er geen vervuiling in de put komen (dieren, bladeren etc.)
Het regenseizoen in Liberia begint zo eind mei wat betekent dat het waterpeil de komende maanden op het laagste punt staat, was dus betekent dat als we nu genoeg water in een put hebben dit zeker geldt tijdens en na het regenseizoen.
Naast het maken van nieuwe putten gaan we er ook een aantal renoveren, putten die dus te weinig of geen water hebben in het droge seizoen.
Verder beginnen maandag de eerste operaties weer, in de afgelopen week zijn tientallen mensen uit dunbevolkte gebieden door andere NGO's naar Monrovia gevlogen om hun operatie hier te kunnen ondergaan. In de eerste acht weken zullen vooral veel hazenlippen worden dichtgenaaid, tumoren uit de hals worden weggehaald en massa's staar-operaties worden uitgevoerd. Daarnaast zal er veel voorlichting worden gegeven aan de mensen in Monrovia en daarbuiten over algemene gezonheid, hygiene en het geboorteproces. Met CDS hebben we onze 'gebruikelijke' programma's weer. Women empowerment, Agricultre, Construction en Wat&San.
Opvallend is hoe trots de mensen hier toch zijn op hun land en ik voel me dan ook erg bevoorrecht om hier met hun te mogen werken om samen met hen Liberia er weer boven op te krijgen.
