Sunday, March 18, 2007

 
Liberia: 'It was the love of liberty that brought us here'

Dit was de slogan die de grondleggers van de staat Liberia in 1864 gebruikten om uit te drukken dat ze onder het slavenjuk van de Verenigde Staten uit waren. Momenteel heeft deze leus een hele andere betekenis in deze tijd van een fragiele vrede.
Liberia is op het moment aan het bijkomen van 14 jaar burgeroorlog wat goed merkbaar is in het dagelijkse leven hier op straat. Naastdat veel gebouwen, bruggen en auto's in puin liggen is de aanwezigheid van de VN-vredesmacht UNMIL hier duidelijk aanwezig. Op iedere weg zijn wel een aantal VN-checkpoints te vinden, op weg naar Cheesemanburg (waar wij werken, zo'n 25 km van het schip) komen we 4 van deze checkpoints tegen.




De oorlog heeft hier zo'n 200.000 slachtoffers gemaakt terwijl de totale bevolking maar zo'n 4 miljoen mensen telt. Hiernaast verblijven er ook nog eens ongeveer 1 miljoen mensen in het buitenland, vaak in vluchtelingenkampen die nauwelijks nog aandacht krijgen aangezien de oorlog is afgelopen.
Dankzij 14 jaar oorlog is de gehele infrastructuur in het land compleet ontwricht. Zo is er bijvoorbeeld nergens electriciteit, hier en daar staat wel een generator maar voor de 'gewone' bevolking is dit een luxe die niet te betalen is. Een van de grootste problemen van het land is het vacuum wat is ontstaan door het weghalen van alle wapens uit het land. Mannen (en helaas ook veel kinderen) hebben niets anders gekend dan oorlog en vechten, en dit is dan ook waar zij hun bestaansrecht uit hebben gehaald. Doordat nu deze wapens weg zijn moeten deze mannen zich op een andere manier 'machtig' maken. Doordat velen ongeschoold zijn (meer dan 50% van de bevolking kan niet lezen of schrijven) zit een gewone baan er niet in, wat spijtig genoeg resulteert in veel verkrachtingen en vrouwenmisbruik.

Gelukkig zijn er ook een aantal positieve dingen die hier opvallen. Veel mensen beginnen langzamerhand weer hun huisjes op te knappen en hun tijd en geld te investeren voor een betere toekomst. Dit betekent dat deze mensen niet verwachten dat de oorlog snel weer zal uitbreken, wat een jaar geleden hier nog wel anders was. Ook de mensen met wie wij van het water&sanitation team werken zijn nu enthousiast om nieuwe waterputten te graven. Dit keer gaan we dus niet met onze boormachine aan de slag maar lekker met het handje 10-12 meter de grond in. Deze putten zijn iets breder dan een meter en gaan dus afhankelijk van de waterspiegel 10 tot 12 meter de diepte in emmertje voor emmertje... Gelukkig krijgen we veel hulp van de locals die maar wat graag aan de slag gaan voor hun nieuwe put.




Wanneer het eerste water word bereikt gaat er een pomp naar benenden om het water weg te pompen zodat er nog een aantal meter verder naar beneden kan worden gegraven. Wanneer het gat dan eenmaal af is worden betonnen ringen naar beneden gelaten en word er op de bodem een grindbed aangebracht wat het zand uit de put houdt. Vervolgens vullen we de ruimte aan de buitenkant van de ringen weer op met zand en wordt de pomp geinstalleerd en de boel afgesloten met beton. Op deze manier kan er geen vervuiling in de put komen (dieren, bladeren etc.)
Het regenseizoen in Liberia begint zo eind mei wat betekent dat het waterpeil de komende maanden op het laagste punt staat, was dus betekent dat als we nu genoeg water in een put hebben dit zeker geldt tijdens en na het regenseizoen.
Naast het maken van nieuwe putten gaan we er ook een aantal renoveren, putten die dus te weinig of geen water hebben in het droge seizoen.

Verder beginnen maandag de eerste operaties weer, in de afgelopen week zijn tientallen mensen uit dunbevolkte gebieden door andere NGO's naar Monrovia gevlogen om hun operatie hier te kunnen ondergaan. In de eerste acht weken zullen vooral veel hazenlippen worden dichtgenaaid, tumoren uit de hals worden weggehaald en massa's staar-operaties worden uitgevoerd. Daarnaast zal er veel voorlichting worden gegeven aan de mensen in Monrovia en daarbuiten over algemene gezonheid, hygiene en het geboorteproces. Met CDS hebben we onze 'gebruikelijke' programma's weer. Women empowerment, Agricultre, Construction en Wat&San.



Opvallend is hoe trots de mensen hier toch zijn op hun land en ik voel me dan ook erg bevoorrecht om hier met hun te mogen werken om samen met hen Liberia er weer boven op te krijgen.


Thursday, March 01, 2007

 

We zijn hier dus met z'n allen veilig en wel in Liberia aangekomen, geen ongelukken gehad, maar een klein beetje storm, geen motoren die stokten alleen een paar mensen die wat zeeziek waren. Maar laat ik eens bij het begin beginnen.


Voordat wij Ghana verlieten hebben de minister van Volksgezondheid, de vice-president en de president de Anastasis bezocht. De vice-president zelfs wel 3 keer! Alle drie waren ze erg onder de indruk van wat wij allemaal gedaan hebben in Ghana. Zoveel zelfs dat de minister van Volksgezondheid ons allemaal heeft uitgenodigd voor een feestje op zijn ministerie waar we natuurlijk allemaal graag naar toe wilden.


Hier schudt de president de hand van onze CEO Solfrid Quist.


Het feestje op het ministerie van Volksgezondheid was uitermate leuk. Het begon al met de politie-escorte die onze bussen kregen. Op een beetje vrijdagmiddag duurt het zo'n anderhalf uur om van Tema naar het regeringscentrum van Accra te komen omdat er dan dikke file staat. Wij deden het in ongeveer een half uurtje, door het rode licht heen, spookrijden, te hard rijden etc. Kortom het was al een aardig avontuur om daar te komen. Iedereen hier had de verwachting dat het een enigsinds saaie avond zou worden meet veel speeches. De realiteit was echter dat er een leuk bandje stond te spelen en dat er eigenlijk helemaal niet zoveel gezegd werd.
Aan het eind van de avond kregen alle crew-members een t-shirt en petje aangeboden met daarop het logo van 50 jaar Ghana. Komende maart is Ghana namelijk 50 jaar onafhankelijk en dat wordt hier groots gevierd!



Op zaterdag nog snel even de laatste Cedis hier opgemaakt aan wat lekkers voor tijdens het zeilen om vervolgens op zondag om 4 uur weg te varen. Toch!? Ja mooi niet dus. De bakboord motor wilde niet starten en het vertrek werd tot teleurstelling van iedereen op de kade die ons was komen uitzwaaien 'uitgesteld tot nader order'. Nader order bleek drie 's morgens op maandag te zijn toen ik (liefdevol) door Sophie uit m'n bed werd gesleept, we gingen vertrekken. En inderdaad we vertrokken 11 uur na de planning. We werden uitgezwaaid door de mensen op de sleepboot bij wie al veel Mercyshippers op bezoek waren geweest om vervolgens 40 mijl pal naar het zuiden te varen om daar te bunkeren (brandstof overpompen van een tanker naar de Anastasis). Nadat dit allemaal klaar was hebben we op maandag avond zeil gezet naar het westen om op deze koers te blijven tot donderdagmiddag. Tijdens het zeilen heb ik dolfijnen, inktvissen, vliegende vissen en nog veel meer dieren gezien. Ook heb ik nog een tijdje op de brug gestaan en in de machine-kamer gewerkt.



Goed, vandaag zijn we dan dus in Monrovia de hoofdstad van Liberia aangekomen. En het verschil tussen Liberia en Ghana is nu al goed zichtbaar. In de haven waar we nu liggen zijn 17 boten gezonken en allemaal liggen ze nog op de plek waar ze gezonken zijn. Dit is bijvoorbeeld het uitzicht wat ik heb uit mijn raam:



We werden dan weer wel uitermate hartelijk begroet door ondermeer de minister van Volksgezondheid hier en de vice-president van Liberia samen met nog honderden andere Liberianen.



Op het moment kunnen we het schip nog niet af, de douane en de immigratiedienst moeten hier eerst alles controleren voordat we aan wal kunnen gaan. Dit is waarschijnlijk maandag pas voor elkaar dus dat wordt nog even een weekendje aan boord zitten :-( voordat onze projecten hier losbarsten. Ik voelde me gelukkig wel weer thuis met de Oost-Vlieland aan bakboord van ons ;-)

Groetjes Jan Pieter


This page is powered by Blogger. Isn't yours?