Sunday, April 22, 2007
Hallo allemaal weer, het was al weer even maar hier dan toch weer een update over mijn activiteiten in Liberia. En dit keer wel over hoe je nou toch eigenlijk een waterput maakt.
Om te beginnen heb je een heel aantal gemotiveerde mensen uit de dorpjes nodig die heel aardig kunnen graven. De waterspiegel in dit gebied ligt op zo’n 8 meter onder de oppervlakte en nadat je de waterspiegel hebt geraakt wil je zeker nog 3 meter verder de diepte in om zeker te zijn dat je het hele jaar door water uit de put kan pompen en niet alleen nadat het geregend heeft. De totale diepte is vaak dus zo’n 11 meter, terwijl de diameter zo’n 1,2 meter is. De wiskundigen onder jullie hebben nu natuurlijk al uitgerekend dat je dan zo’n 12,44 m3 aan klei en zand uit het gat moet halen voordat je zover bent. En dit gaat dus emmertje voor emmertje. In een emmer past zo’n 15 liter maar omdat deze nooit compleet gevuld zijn nemen we even aan dat er 10 liter aarde in wordt geschept iedere keer wat inhoudt dat het emmertje zo’n 1250 keer naar boven en beneden moet voordat je dus eindelijk het gat hebt.
Op het moment dat we het waterniveau hebben bereikt moet natuurlijk constant het water worden weggepompt omdat anders de man die aan het graven is moet gaan zwemmen. En dit is misschien wel de leukste fase van het werk omdat er dan opeens een wateroverschot is in een dorpje waar er eigenlijk nooit genoeg water was (behalve dan regen in het regenseizoen). En het concept van een watergevecht is over het algemeen snel genoeg uitgelegd. Vaak duurt dit maar 1 emmer J.
Nadat het gat is gegraven komt het iets moeilijkere gedeelte van het putten maken. Afgelopen week hebben we zo’n laatste fase van een put uitgevoerd in het welbekende dorpje Momomballa. Sophie was voor de dag meegekomen om ons wat morele ondersteuning te geven en om eens te zien waarom we nou toch iedere avond weer zo ontzettend smerig en vuil weer terug komen.
Momomballa heeft in de hele geschiedenis van het dorpje nog nooit een fatsoenlijke waterbron gehad. Tot nu toe hebben ze hun drinkwater altijd uit een riviertje gehaald wat ongeveer droog gaat in het droge seizoen. Maar wat nog erger is, is het feit dat andere dorpjes in dit stroompje hun behoeftes doen en zichelf wassen. Kortom hoog tijd voor een waterput.
Meestal neemt het 1 dag in beslag om alle betonnen ringen naar beneden te laten en ze met cement aan elkaar te metselen. Gedurende deze hele dag en de volgende nacht pompen we de put constant leeg zodat het cement goed kan drogen. Wanneer we dan de volgende dag terugkomen vullen we eerst de ruimte tussen de buitenkant van de ringen en de wand van het gat op, zodat de ringen stevig in de aarde staan, vervolgens laten we iemand naar beneden die met behulp van zand en gravel een natuurlijk filter maakt waardoor er geen klei etc in de put komt.
Dan volgt het desinfecteren van de put met chloor waarmee we alles doden wat nog eventueel in de put zou kunnen groeien, zoals kleine plantjes, ecolli-bacterien etc. Hierna volgt de installatie van de deksel op de put met de pomp erop. Tijdens de installatie van de pomp onderwijzen we de locals constant hoe ze later zelf de pomp kunnen maken wanneer bijvoorbeeld een van de rubberen ringetjes mocht knappen. Hierdoor duurt de installatie zo’n 3 uur omdat ze de hele pomp weer uit elkaar moeten halen en zelf weer in elkaar moeten zetten, puur voor de oefening.
Dan is het grote moment aangebroken waarop voor het eerst schoon en koud water naar boven wordt gepompt. Het is geweldig om de gezichten van de mensen te zien, hoe blij ze zijn met hun frisse water. En de opmerking dat het waarschijnlijk niet heel goed voor je is om in de eerste drie dagen van het water te drinken vanwege het chloor, wordt dan ook vaak niet al te serieus genomen ;-)
En ook Sophie heeft nog even gepompt.
De planning is om voordat het regenseizoen hier echt gaat beginnen 5 putten af te hebben, momenteel zijn er al 4 af en dat is maar goed ook sinds er hier steeds meer en meer water uit de hemel begint te vallen.
Dat was het voorlopig weer!
groetjes Jan Pieter
Sunday, April 01, 2007
Hallo allemaal weer!
In de afgelopen twee weken zijn er weer een hoop dingen gebeurd. Hetgene wat de meeste mensen hier op het moment echter bezighoud zijn de geslaagde 'sea-trials' van de Africa Mercy. Dit houdt in dat de AFM nu dan toch echt af is en volledig gecertificeerd is om te mogen varen! Afgelopen woensdag was het begin van de sea-trials toen het schip wegvoer uit Newcastle om naar Blyth te varen.
Na aankomst op donderdagmiddag zijn alle benodigde certificaten uitgegeven, waardoor nu het laden kan gaan beginnen. Als alle voorraden in Engeland zijn ingeladen vaart de AFM door naar Rotterdam om daar 1 a 2 dagen te liggen om vervolgens (als het goed is) half mei in Liberia aan te komen!
Ondertussen gaan hier op de Anastasis alle dingen lekker z'n gangetje. In Cheesemansburg is de eerste waterput af en hopelijk gaan er nog we een aantal volgen.
De eerste waterput is gemaakt in Baytown een community in de Cheesemansburg-area, de dorpelingen daar wilden erg graag een waterput aangezien ze hun water uit het moeras moesten halen.
Binnen 6 dagen is men daar een gat gegraven van 11 meter diep en een diameter van 1,2 meter. Nadat het gat gegraven is laten we betonnen ringen naar beneden zakken die uiteindelijk de put gaan vormen. Per put moeten er zo'n 15 ringen van allemaal zo'n 350 kilo naar beneden worden gelaten, en uiteraard met het handje...!
Voor het eerst in het bestaan van dit dorpje heeft met nu water genoeg waarvoor nauwelijks gewerkt hoeft te worden. Dit resulteerde vrijdag in het alleerste watergevecht ooit in Baytown! Nog nooit hadden de kinderen hier elkaar nat kunnen gooien want voor ieder litertje water moest er een heel eind gelopen worden. Dat is hier nu gelukkig verleden tijd. Voor dit dorpje van 250 man is er nu meer dan genoeg water, zo'n 2 kubieke met per half uur, dus daar moet men het wel mee redden!
Verder zijn we vorige week met een aantal mensen naar de Bong Mines geweest. Dit was ooit de grootste ijzererts mijn van westelijk-Afrika, maar ook dit is niet gespaard gebleven tijdens de oorlog. Doordat alle mijn-activiteiten zijn gestopt zijn de mijnen onder water gelopen waardoor er drie hele leuke kunstmatige meertjes zijn ontstaan. Om bij de mijnen te komen moet je een ritje maken met een van de weinige treinen die hier nog rijden. Helaas is het geen passagierstrein, maar boven op een landrover kan ook best!
Het was erg ontspannend om ook eens de mooie kant van Liberia te zien ondanks dat op deze plek jarenlang toch oorlog is gevoerd. De treinreis leidde ons door een prachtig landschap van Casava-boerderijen tot mooie heuvellandschappen. Ter plekke kon er dus worden gezwommen en van de rotsen worden afgedoken. Voor het eten was gezorgd en lekker in de schaduw weer opdrogen was ook zeker geen straf!
Verder heb ik hier wat tijd door gebracht met Philippe, mijn 'Adopt-A-Patient' patient. Iedere patient die hier voor een operatie komt kan zogezegd geadopteerd worden wat inhoudt dat een crew-member zich beschikbaar stelt om met deze persoon af en toe een babbeltje te hebben, een spelletje speelt etc. Veel van de patienten komen alleen naar ons schip en als ze al familie meebrengen kunnen wij die helaas niet huisvesten. Kortom het zou een wat eenzame en saaie bedoening worden. Ik heb deze week dus met Phillip doorgebracht. Hij is hier gekomen met een beginnende tumor in zijn nek die afgelopen woensdag is weggehaald. Aangezien hij uit Guinea komt en dus Guinea-Frans spreekt was communiceren in het begin wat lastig. Gelukkig is er hier aan boord nog iemand die dat spreekt en hij wilde wel vertalen.
Philippe is 21 jaar oud en woont in een klein dorpje aan de oost-kant van Guinea, het liefst zou hij dokter willen worden maar de kans hierop is niet zo groot aangezien naar school gaan te duur is. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien om een foto van zich zelf te krijgen. Het was zijn eerste foto ooit...
In het midden staat Philippe
De operatie is dus inmiddels uitgevoerd en geslaagd! Waarschijnlijk mag Philippe met een aantal dagen alweer naar huis waar hij ongetwijfeld zal vertellen over dat enorme grote ding wat op het water drijft, de chirurgen in blauwe jassen, 350 mensen die hun land hebben verlaten om hem te helpen en misschien wel over die hele lange jongen...
In de afgelopen twee weken zijn er weer een hoop dingen gebeurd. Hetgene wat de meeste mensen hier op het moment echter bezighoud zijn de geslaagde 'sea-trials' van de Africa Mercy. Dit houdt in dat de AFM nu dan toch echt af is en volledig gecertificeerd is om te mogen varen! Afgelopen woensdag was het begin van de sea-trials toen het schip wegvoer uit Newcastle om naar Blyth te varen.
Na aankomst op donderdagmiddag zijn alle benodigde certificaten uitgegeven, waardoor nu het laden kan gaan beginnen. Als alle voorraden in Engeland zijn ingeladen vaart de AFM door naar Rotterdam om daar 1 a 2 dagen te liggen om vervolgens (als het goed is) half mei in Liberia aan te komen!
Ondertussen gaan hier op de Anastasis alle dingen lekker z'n gangetje. In Cheesemansburg is de eerste waterput af en hopelijk gaan er nog we een aantal volgen.
De eerste waterput is gemaakt in Baytown een community in de Cheesemansburg-area, de dorpelingen daar wilden erg graag een waterput aangezien ze hun water uit het moeras moesten halen.
Binnen 6 dagen is men daar een gat gegraven van 11 meter diep en een diameter van 1,2 meter. Nadat het gat gegraven is laten we betonnen ringen naar beneden zakken die uiteindelijk de put gaan vormen. Per put moeten er zo'n 15 ringen van allemaal zo'n 350 kilo naar beneden worden gelaten, en uiteraard met het handje...!
Voor het eerst in het bestaan van dit dorpje heeft met nu water genoeg waarvoor nauwelijks gewerkt hoeft te worden. Dit resulteerde vrijdag in het alleerste watergevecht ooit in Baytown! Nog nooit hadden de kinderen hier elkaar nat kunnen gooien want voor ieder litertje water moest er een heel eind gelopen worden. Dat is hier nu gelukkig verleden tijd. Voor dit dorpje van 250 man is er nu meer dan genoeg water, zo'n 2 kubieke met per half uur, dus daar moet men het wel mee redden!
Verder zijn we vorige week met een aantal mensen naar de Bong Mines geweest. Dit was ooit de grootste ijzererts mijn van westelijk-Afrika, maar ook dit is niet gespaard gebleven tijdens de oorlog. Doordat alle mijn-activiteiten zijn gestopt zijn de mijnen onder water gelopen waardoor er drie hele leuke kunstmatige meertjes zijn ontstaan. Om bij de mijnen te komen moet je een ritje maken met een van de weinige treinen die hier nog rijden. Helaas is het geen passagierstrein, maar boven op een landrover kan ook best!
Het was erg ontspannend om ook eens de mooie kant van Liberia te zien ondanks dat op deze plek jarenlang toch oorlog is gevoerd. De treinreis leidde ons door een prachtig landschap van Casava-boerderijen tot mooie heuvellandschappen. Ter plekke kon er dus worden gezwommen en van de rotsen worden afgedoken. Voor het eten was gezorgd en lekker in de schaduw weer opdrogen was ook zeker geen straf!
Verder heb ik hier wat tijd door gebracht met Philippe, mijn 'Adopt-A-Patient' patient. Iedere patient die hier voor een operatie komt kan zogezegd geadopteerd worden wat inhoudt dat een crew-member zich beschikbaar stelt om met deze persoon af en toe een babbeltje te hebben, een spelletje speelt etc. Veel van de patienten komen alleen naar ons schip en als ze al familie meebrengen kunnen wij die helaas niet huisvesten. Kortom het zou een wat eenzame en saaie bedoening worden. Ik heb deze week dus met Phillip doorgebracht. Hij is hier gekomen met een beginnende tumor in zijn nek die afgelopen woensdag is weggehaald. Aangezien hij uit Guinea komt en dus Guinea-Frans spreekt was communiceren in het begin wat lastig. Gelukkig is er hier aan boord nog iemand die dat spreekt en hij wilde wel vertalen.
Philippe is 21 jaar oud en woont in een klein dorpje aan de oost-kant van Guinea, het liefst zou hij dokter willen worden maar de kans hierop is niet zo groot aangezien naar school gaan te duur is. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien om een foto van zich zelf te krijgen. Het was zijn eerste foto ooit...
In het midden staat Philippe
De operatie is dus inmiddels uitgevoerd en geslaagd! Waarschijnlijk mag Philippe met een aantal dagen alweer naar huis waar hij ongetwijfeld zal vertellen over dat enorme grote ding wat op het water drijft, de chirurgen in blauwe jassen, 350 mensen die hun land hebben verlaten om hem te helpen en misschien wel over die hele lange jongen...
