Sunday, April 01, 2007
Hallo allemaal weer!
In de afgelopen twee weken zijn er weer een hoop dingen gebeurd. Hetgene wat de meeste mensen hier op het moment echter bezighoud zijn de geslaagde 'sea-trials' van de Africa Mercy. Dit houdt in dat de AFM nu dan toch echt af is en volledig gecertificeerd is om te mogen varen! Afgelopen woensdag was het begin van de sea-trials toen het schip wegvoer uit Newcastle om naar Blyth te varen.
Na aankomst op donderdagmiddag zijn alle benodigde certificaten uitgegeven, waardoor nu het laden kan gaan beginnen. Als alle voorraden in Engeland zijn ingeladen vaart de AFM door naar Rotterdam om daar 1 a 2 dagen te liggen om vervolgens (als het goed is) half mei in Liberia aan te komen!
Ondertussen gaan hier op de Anastasis alle dingen lekker z'n gangetje. In Cheesemansburg is de eerste waterput af en hopelijk gaan er nog we een aantal volgen.
De eerste waterput is gemaakt in Baytown een community in de Cheesemansburg-area, de dorpelingen daar wilden erg graag een waterput aangezien ze hun water uit het moeras moesten halen.
Binnen 6 dagen is men daar een gat gegraven van 11 meter diep en een diameter van 1,2 meter. Nadat het gat gegraven is laten we betonnen ringen naar beneden zakken die uiteindelijk de put gaan vormen. Per put moeten er zo'n 15 ringen van allemaal zo'n 350 kilo naar beneden worden gelaten, en uiteraard met het handje...!
Voor het eerst in het bestaan van dit dorpje heeft met nu water genoeg waarvoor nauwelijks gewerkt hoeft te worden. Dit resulteerde vrijdag in het alleerste watergevecht ooit in Baytown! Nog nooit hadden de kinderen hier elkaar nat kunnen gooien want voor ieder litertje water moest er een heel eind gelopen worden. Dat is hier nu gelukkig verleden tijd. Voor dit dorpje van 250 man is er nu meer dan genoeg water, zo'n 2 kubieke met per half uur, dus daar moet men het wel mee redden!
Verder zijn we vorige week met een aantal mensen naar de Bong Mines geweest. Dit was ooit de grootste ijzererts mijn van westelijk-Afrika, maar ook dit is niet gespaard gebleven tijdens de oorlog. Doordat alle mijn-activiteiten zijn gestopt zijn de mijnen onder water gelopen waardoor er drie hele leuke kunstmatige meertjes zijn ontstaan. Om bij de mijnen te komen moet je een ritje maken met een van de weinige treinen die hier nog rijden. Helaas is het geen passagierstrein, maar boven op een landrover kan ook best!
Het was erg ontspannend om ook eens de mooie kant van Liberia te zien ondanks dat op deze plek jarenlang toch oorlog is gevoerd. De treinreis leidde ons door een prachtig landschap van Casava-boerderijen tot mooie heuvellandschappen. Ter plekke kon er dus worden gezwommen en van de rotsen worden afgedoken. Voor het eten was gezorgd en lekker in de schaduw weer opdrogen was ook zeker geen straf!
Verder heb ik hier wat tijd door gebracht met Philippe, mijn 'Adopt-A-Patient' patient. Iedere patient die hier voor een operatie komt kan zogezegd geadopteerd worden wat inhoudt dat een crew-member zich beschikbaar stelt om met deze persoon af en toe een babbeltje te hebben, een spelletje speelt etc. Veel van de patienten komen alleen naar ons schip en als ze al familie meebrengen kunnen wij die helaas niet huisvesten. Kortom het zou een wat eenzame en saaie bedoening worden. Ik heb deze week dus met Phillip doorgebracht. Hij is hier gekomen met een beginnende tumor in zijn nek die afgelopen woensdag is weggehaald. Aangezien hij uit Guinea komt en dus Guinea-Frans spreekt was communiceren in het begin wat lastig. Gelukkig is er hier aan boord nog iemand die dat spreekt en hij wilde wel vertalen.
Philippe is 21 jaar oud en woont in een klein dorpje aan de oost-kant van Guinea, het liefst zou hij dokter willen worden maar de kans hierop is niet zo groot aangezien naar school gaan te duur is. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien om een foto van zich zelf te krijgen. Het was zijn eerste foto ooit...
In het midden staat Philippe
De operatie is dus inmiddels uitgevoerd en geslaagd! Waarschijnlijk mag Philippe met een aantal dagen alweer naar huis waar hij ongetwijfeld zal vertellen over dat enorme grote ding wat op het water drijft, de chirurgen in blauwe jassen, 350 mensen die hun land hebben verlaten om hem te helpen en misschien wel over die hele lange jongen...
In de afgelopen twee weken zijn er weer een hoop dingen gebeurd. Hetgene wat de meeste mensen hier op het moment echter bezighoud zijn de geslaagde 'sea-trials' van de Africa Mercy. Dit houdt in dat de AFM nu dan toch echt af is en volledig gecertificeerd is om te mogen varen! Afgelopen woensdag was het begin van de sea-trials toen het schip wegvoer uit Newcastle om naar Blyth te varen.
Na aankomst op donderdagmiddag zijn alle benodigde certificaten uitgegeven, waardoor nu het laden kan gaan beginnen. Als alle voorraden in Engeland zijn ingeladen vaart de AFM door naar Rotterdam om daar 1 a 2 dagen te liggen om vervolgens (als het goed is) half mei in Liberia aan te komen!
Ondertussen gaan hier op de Anastasis alle dingen lekker z'n gangetje. In Cheesemansburg is de eerste waterput af en hopelijk gaan er nog we een aantal volgen.
De eerste waterput is gemaakt in Baytown een community in de Cheesemansburg-area, de dorpelingen daar wilden erg graag een waterput aangezien ze hun water uit het moeras moesten halen.
Binnen 6 dagen is men daar een gat gegraven van 11 meter diep en een diameter van 1,2 meter. Nadat het gat gegraven is laten we betonnen ringen naar beneden zakken die uiteindelijk de put gaan vormen. Per put moeten er zo'n 15 ringen van allemaal zo'n 350 kilo naar beneden worden gelaten, en uiteraard met het handje...!
Voor het eerst in het bestaan van dit dorpje heeft met nu water genoeg waarvoor nauwelijks gewerkt hoeft te worden. Dit resulteerde vrijdag in het alleerste watergevecht ooit in Baytown! Nog nooit hadden de kinderen hier elkaar nat kunnen gooien want voor ieder litertje water moest er een heel eind gelopen worden. Dat is hier nu gelukkig verleden tijd. Voor dit dorpje van 250 man is er nu meer dan genoeg water, zo'n 2 kubieke met per half uur, dus daar moet men het wel mee redden!
Verder zijn we vorige week met een aantal mensen naar de Bong Mines geweest. Dit was ooit de grootste ijzererts mijn van westelijk-Afrika, maar ook dit is niet gespaard gebleven tijdens de oorlog. Doordat alle mijn-activiteiten zijn gestopt zijn de mijnen onder water gelopen waardoor er drie hele leuke kunstmatige meertjes zijn ontstaan. Om bij de mijnen te komen moet je een ritje maken met een van de weinige treinen die hier nog rijden. Helaas is het geen passagierstrein, maar boven op een landrover kan ook best!
Het was erg ontspannend om ook eens de mooie kant van Liberia te zien ondanks dat op deze plek jarenlang toch oorlog is gevoerd. De treinreis leidde ons door een prachtig landschap van Casava-boerderijen tot mooie heuvellandschappen. Ter plekke kon er dus worden gezwommen en van de rotsen worden afgedoken. Voor het eten was gezorgd en lekker in de schaduw weer opdrogen was ook zeker geen straf!
Verder heb ik hier wat tijd door gebracht met Philippe, mijn 'Adopt-A-Patient' patient. Iedere patient die hier voor een operatie komt kan zogezegd geadopteerd worden wat inhoudt dat een crew-member zich beschikbaar stelt om met deze persoon af en toe een babbeltje te hebben, een spelletje speelt etc. Veel van de patienten komen alleen naar ons schip en als ze al familie meebrengen kunnen wij die helaas niet huisvesten. Kortom het zou een wat eenzame en saaie bedoening worden. Ik heb deze week dus met Phillip doorgebracht. Hij is hier gekomen met een beginnende tumor in zijn nek die afgelopen woensdag is weggehaald. Aangezien hij uit Guinea komt en dus Guinea-Frans spreekt was communiceren in het begin wat lastig. Gelukkig is er hier aan boord nog iemand die dat spreekt en hij wilde wel vertalen.
Philippe is 21 jaar oud en woont in een klein dorpje aan de oost-kant van Guinea, het liefst zou hij dokter willen worden maar de kans hierop is niet zo groot aangezien naar school gaan te duur is. Nog nooit heb ik iemand zo blij gezien om een foto van zich zelf te krijgen. Het was zijn eerste foto ooit...
In het midden staat Philippe
De operatie is dus inmiddels uitgevoerd en geslaagd! Waarschijnlijk mag Philippe met een aantal dagen alweer naar huis waar hij ongetwijfeld zal vertellen over dat enorme grote ding wat op het water drijft, de chirurgen in blauwe jassen, 350 mensen die hun land hebben verlaten om hem te helpen en misschien wel over die hele lange jongen...
# posted by Jan Pieter @ 1:16 PM 
